ΑΡΘΡΟ: Χάσμα γενεών ή Ορφάνια ψυχών; από την Ελένη Γιακουμάκη

.
Άρθρο: Χάσμα Γενεών ή Ορφάνια Ψυχών;
από την Ελένη Γιακουμάκη, Γενικό Λύκειο Δαράτσου
Πρόγραμμα Δ.Ε.Σ. Διαδικτυακή Ένωση Σχολείων
.
Οι γονείς σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Το ίδιο και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Οι αντιδράσεις των παιδιών και των εφήβων υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνάμεις τους. Οι απαιτήσεις αυξάνονται δυσανάλογα με τις ανοχές. Η συνύπαρξη στο σπίτι ή στο σχολείο είναι συχνά εκρηκτική, η κατάσταση εκτός ελέγχου. Ένας νεαρός εισβάλλει στη σχολή του ΟΑΕΔ, πυροβολεί αδιακρίτως, τραυματίζει τρεις ανθρώπους και αυτοκτονεί, ενώ η ελληνική κοινωνία προσποιείται ότι σοκάρεται, έχοντας μόλις συνέλθει από το προηγούμενο σοκ, οφειλόμενο στη δολοφονία ανήλικου από αστυνομικό. Αυτός είναι ένας τρόπος να το θέσει κανείς ευγενικά.

Το αιματηρό αυτό περιστατικό φέρνει, για ακόμη μία φορά, την αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος στην επιφάνεια. Το σύστημα που για πολλούς παραμένει εδώ και χρόνια ανύπαρκτο και στην ουσία εξασφαλίζει με βεβαιότητα σε εμάς, τους μαθητές, ένα αβέβαιο μέλλον.
Παρόλα αυτά οι περισσότεροι καθηγητές σε γυμνάσια και λύκεια δηλώνουν, εδώ και καιρό, την ανεπάρκειά τους να χειριστούν απρόβλεπτα - διαφορετικά από την έως τώρα εμπειρία τους- συμβάντα ζητώντας τη βοήθεια ειδικών. Υπάρχει , ωστόσο, ένα στοιχείο παραίτησης των γονιών και αίσθησης των παιδιών ότι είναι ακυβέρνητα σε έναν κόσμο ακατανόητο, όπου προφανώς αγριεύονται. Αγριεύεται η ψυχή τους , το σώμα τους, το μυαλό τους.

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ποιος ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση; Την παρούσα και επιθετική συμπεριφορά των νέων παιδιών; Δυστυχώς κανείς. Κανείς γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα άδηλα συμφέροντα των πολιτικών «ηγετών» μας. Εξυπηρετείται, όμως, και η δική μας αδράνεια και οκνηρία. Προτιμάμε να καιγόμαστε 12 ώρες την ημέρα μπροστά στον υπολογιστή και στην τηλεόραση αντί να κινητοποιηθούμε και να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας. Ποιος από εμάς προτιμά να παρακολουθεί 2 σχολεία πληρώνοντας ολόκληρες περιουσίες από το να μορφώνεται από το ένα και μοναδικό-παρόλα αυτά φανταστικό για τα ελληνικά δεδομένα-σχολείο ; Κι όμως προσπαθήσαμε. Τον Δεκέμβρη του ‘ 08 λύκεια και γυμνάσια από όλη την Ελλάδα βγήκαν στους δρόμους και διαμαρτυρήθηκαν, έχασαν πολύτιμες ώρες μαθημάτων, θυσίασαν τον ελεύθερο χρόνο τους. Δεν άλλαξε όμως τίποτα. Δεν άλλαξε τίποτα γιατί σαν χώρα έχουμε αποτύχει πολιτικά. Οι 300 που μας εκπροσωπούν είναι πιο ισχυροί από την βούληση του ίδιου του λαού, πράγμα που δηλώνει τεράστια αποτυχία. Ας επικεντρωθώ όμως σε ένα άλλο στοιχείο που αφορά το έγκλημα που διέπραξε ο 19χρονος μαθητής του ΟΑΕΔ.

Ο 19χρονος Δημήτρης Πατμανίδης είχε επιλέξει ως συντροφιά το διαδίκτυο. Εκεί που οικοδομούνται άλλου είδους συλλογικότητες, που ο διάλογος είναι διαμεσολαβημένος και οι ζυμώσεις ακολουθούν μοναχικά κανάλια. Θα ήταν ανεπίτρεπτη αφέλεια να χρεώσει κανείς στη διαφυγή του MySpace την ψυχική διαταραχή ενός παιδιού που πάσχει, καταφεύγοντας σε ακραίες επιλογές. Ή ακόμη να ενοχοποιήσει το περιβάλλον του για απουσία και αδιαφορία. Η ψυχική ορφάνια είναι επικίνδυνη όχι μόνον για εκείνον που τη νιώθει , αλλά και για τους γύρω του που την επηρεάζουν, την υφίστανται και δεν ξέρουν, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βρουν μία λύση. Η σχέση είναι αμφίδρομη. Θυμός και εγκατάλειψη, από τη μία πλευρά. Ανημποριά και άγχος από την άλλη.

Οι νέοι αισθάνονται ότι δεν έχουν γονείς επειδή οι γονείς αισθάνονται ότι δεν επαρκούν ως γονείς. Το σπίτι, η εστία διαλύεται ως χώρος διαθέσιμος για συναντήσεις, διάλογο, γόνιμες διαφωνίες, επικοινωνία. Γονείς και νέοι διασταυρώνονται κάποια στιγμή της ημέρας, ρίχνουν ένα βιαστικό βλέμμα για τα χρειώδη και αναδιπλώνονται εξοντωμένοι.

Παράλληλα αυξάνεται και ο αριθμός των , ποικιλοτρόπως, κακοποιημένων παιδιών στις σύγχρονες κοινωνίες. Η ψυχαναλύτρια Allis Miller (έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα τραύματα της παιδικής ηλικίας) επισημαίνει: «Η απώθηση μίας βίαιης κακοποίησης που συνέβη στην παιδική ηλικία οδηγεί πολλούς ανθρώπους να καταστρέφουν τη ζωή τους και τις ζωές των άλλων. Καίνε σπίτια αλλοδαπών, γίνονται εκδικητικοί και επιπλέον, όλα αυτά τα ονομάζουν πατριωτισμό. Έτσι κρύβουν την αλήθεια από τον εαυτό τους για να μην νιώσουν την απελπισία που ένιωσαν σαν παιδιά.
Παρόμοιες ερμηνείες δεν αποτελούν κανόνα. Και αποκλίσεις υπάρχουν και παρερμηνείες. Όμως με περίσσεια ψυχικής ορφάνιας και απουσία αγάπης καμία , μικρή ή μεγάλη εστία δεν μπορεί να υπάρξει. Η ακατανοησία και ο φόβος κάνουν τους γονείς να εθελοτυφλούν μπροστά στη αλήθεια. Τι χρειάζεται περισσότερο από όλα ένα παιδί για να σταθεί , να μεγαλώσει, να κάνει όνειρα….

Η υλική γενναιοδωρία καταλαμβάνει μόνο τετραγωνικά. Η ψυχή χτίζει ζωές.

Γιακουμάκη Ελένη
Γενικό Λύκειο Δαράτσου

Πρόγραμμα Δ.Ε.Σ.