Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Ο Νίκος Δημητριάδης στις 3ΛΥΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

.
Ο Νίκος Δημητριάδης ανοίγει τη καρδιά του για τον έπαινο του σχολικού θεατρικού διαγωνισμού στις 3ΛΥΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ. Αισθάνεται αδικημένος, ενώ τονίζει πως οι κόποι του δεν στάθηκαν αντάξιοι της μεροληπτικής στάσης της κριτικής επιτροπής. Ο ίδιος είναι υπερήφανος που μια μέρα του Νοέμβρη, όλοι εκείνοι που έφεραν εις πέρας αυτό το «ακατόρθωτο», όπως χαρακτηρίζει, θεατρικό κατάφεραν μέσα σε πέντε μήνες να προβληματιστούν μέσα από τα γιατί που τους «γέμισε» η κριτική επιτροπή με τα αποτελέσματά της. Παρόλα αυτά έμαθαν, διδάχθηκαν, είδαν το αποτέλεσμα της 7ης τέχνης να ξεδιπλώνεται στο θεατρικό σανίδι και τώρα πια χαμογελούν στα αποτελέσματα με γνώμονα ότι αφού ήταν πρώτο στη καρδιά τους ήταν πρώτο παντού. Δεν θα ταξιδέψουν στην Αθήνα. Έκαναν όμως ήδη ένα μεγαλύτερο ταξίδι στο κόσμο του θεάτρου που η επιστροφή του θα γίνει και πάλι όχι μπροστά στους κριτές αλλά στο σίγουρο χειροκρότημα από το σχολείο τους σε λίγο καιρό από τώρα.

Θεωρείς πως οι ώρες που ουσιαστικά στερήθηκες μορφώσεως και ενίσχυες εν τούτοις το υποκριτικό σου ταλέντο δεν άξιζαν τη θέση στο θεατρικό διαγωνισμό;
Αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι πως η συμμετοχή μετράει σε έναν διαγωνισμό. Από εκεί και πέρα η υψηλότερη διάκριση είναι και η καλύτερη. Ωστόσο, η θέση που πήραμε σαν ομάδα μας αξίζει σύμφωνα με την επιτροπή πάντα η οποία και έκρινε το υποκριτικό μας ταλέντο.

Αισθάνομαι πως αναφέρεσαι σε «άδικα» αποτελέσματα από τους κριτές αφού ναι μεν υποστηρίζεις πως κατάλαβαν το υποκριτικό σας ταλέντο, αλλά σαν κριτές δεν εκπλήρωσαν με ακρίβεια το έργο τους. Αντιλαμβάνομαι σωστά τη κατάσταση;
Ναι, πολύ σωστά.

Επομένως και πάντα με τη δική σου άποψη θεωρείς πως αξίζατε μια καλύτερη θέση…
Σαφώς αξίζαμε μία καλύτερη θέση καθώς τα λόγια των όποιων είδαν την παράσταση ήταν τα καλύτερα. Ωστόσο σημασία έχει ότι ένας ακόμη τίτλος έφτασε στο σχολείο μας.

Επομένως δεν θα έχετε τη δυνατότητα να χαρίσετε τη χαρά του σχολικού θεάτρου και στην πρωτεύουσα. Πιστεύεις πως οι υπεύθυνοι του θεάτρου δεν επικεντρώθηκαν στα θεατρικά κομμάτια που θα σας εξασφάλιζαν τη νίκη, ενδεχομένως;
Όχι, οι καθηγήτριες έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Από εκεί και πέρα η κριτική επιτροπή έκρινε με τις δικές τις γνώσεις. Ας μην ξεχνάμε πως η κριτική επιτροπή αποτελούνταν από ένα σκηνοθέτη, έναν ηθοποιό και μια εκπαιδευτικό της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το λάθος των κριτών ήταν ότι δεν κοίταξαν ότι η παράσταση σκηνοθετείτε από εκπαιδευτικούς. Το θέμα είναι ότι υπήρχε μόνο μία εκπαιδευτικός στην επιτροπή.

Ναι, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που το «κολλέγιο» συμμετέχει σε θεατρικό διαγωνισμό. Και ακόμη και να υποστηρίξεις πως κάθε χρόνο διαφορετικοί εκπαιδευτικοί διοργανώνουν το θεατρικό του σχολείου, γιατί πιστεύεις πως αποφεύγουν, προφανώς, να συμβουλεύουν οι καθηγητές ο ένας τον άλλον;
Όπως ανέφερα πρωτύτερα υπάρχει ένας εκπαιδευτικός στην κριτική επιτροπή, ο οποίος φροντίζει να εκφράζεται με το μυαλό των εκπαιδευτικών. Δηλαδή σαν να ήταν αυτός σκηνοθέτης. Έτσι ώστε να υπάρχουν απόψεις. Οι καθηγητές κάθε χρόνο το γνωρίζουν αυτό. Ωστόσο, αυτό που μπορώ να πω είναι πως ζούμε στην Ελλάδα. Υπάρχουν και μικρές «απατεωνιές» θα μπορούσα να σου πω, αλλά μέχρι εδώ. Ας μην συνεχίσω για αυτό το θέμα.

Η αλήθεια είναι πως συμμετέχων στο θεατρικό μου είπε χαρακτηριστικά «Το «γλείψιμο» πάει μπροστά». Κατά πόσο ίσχυσε αυτό στη δική σας περίπτωση;
Μπορώ να το πω, ναι. Ότι το «γλείψιμο» πάει μπροστά είτε με την μεταφορική είτε με την κυριολεκτική σημασία.

Να υποθέσω πως ο πρωταγωνιστής ήταν προφανώς στεναχωρημένος που η παράσταση δεν πήγε τόσο καλά…
Όλοι μας στεναχωρηθήκαμε όταν ακούσαμε τα αποτελέσματα. Αλλά μετά από συλλογισμούς καταλήξαμε πως αφού ήταν πρώτο στις καρδιές μας ήταν πρώτο παντού. Οπότε όταν πήραμε το χαρτί του επαίνου το οποίο είχε πάνω τα στοιχεία του «κολλεγίου» με την υπογραφή βεβαίως του υπουργού τότε το γλεντήσαμε.

Αλλά πάντα με την απορία του γιατί…
Βεβαίως!

Γλέντι συνοδευόμενο από απορία, γίνεται;
Το γλέντι ήταν χωρίς απορίες, απλώς τότε υπήρχε αυτός ο συνδυασμός. Δε μπορώ να μιλήσω άλλο.

Καταλαβαίνω πως η συζήτηση και ο κόπος συσσωρεύονται όταν τα λες και η απογοήτευση γίνεται μεγαλύτερη…
Ακριβώς. Πλέον, όμως μπορούμε να είμαστε περήφανοι που φέραμε ένα βραβείο στο σχολείο.

Βραβείο με απορία;
Βραβείο με υπερηφάνεια!

Μπορεί στα χαρτιά να μην τα πήγατε καλά, αλλά στις καρδιές σας τουλάχιστον είστε υπερήφανοι για αυτή τη δουλειά. Ήρθατε να φανταστούμε και πιο κοντά με τους καθηγητές;
Πάντα ήμασταν κοντά σαν μια ομάδα. Όπως είπα στην αρχή είμαστε υπερήφανοι που μια μέρα του Νοέμβρη όλοι βρεθήκαμε σε μια οντισιόν για τον «Δον Καμίλλο» και μέσα σε πέντε μήνες καταφέραμε το ακατόρθωτο.

Ο Νίκος Δημητριάδης είναι μαθητής της Α' Λυκείου και συμμετείχε στο θεατρικό στο ρόλο του Χριστού και του Μάριο.

1 σχόλιο:

  1. Niko, se 8aymazoume kai xairomaste na se vlepoume. Katapliktiki emfanisi sto 8eatriko, toso i diki sou alla k tn ypoloipon paidion. Na 'sai kala.

    stefanosblog

    ΑπάντησηΔιαγραφή